انسان ها به شیوه ی هندیان بر سطح زمین راه می روند. با یک سبد در جلو ویک سبد در پشت. در سبد جلو ,صفات نیک خود را می گذاریم .در سبد پشتی ,عیبهای خود را نگه می داریم . به همین دلیل در طول روزهای زندگی خود ,چشمان خود را بر صفات نیک خود می دوزیم وفشارها را درسینه مان حبس می کنیم . در همین زمان بیرحمانه , در پشت سر همسفرمان که پیش روی ما حرکت میکند,تمامی عیوب او را می بینیم . بدین گونه است که در باره ی خود بهتر از او داوری می کنیم ,بی آنکه بدانیم کسی که پشت سر ما راه می رود به ما با همین شیوه می اندیشد.
سلااااااااااااااااااام!ولی حالا سر زدم!ْ
ببخشید این مدت خیلی گرفته بودم زیاد حال نداشتم کلا ...تو وبلاگم بخونی دلیلش هست (اگه دوست داشتی بدونی)
معذرت
خب خوبی ؟! چه خبرا ؟!
سلام
خوش اومدی
شکر ، می گذره
در هر نفسی دو نعمت است و بر هر نعمتی شکری واجب
سلام...آره خیلی وقت بود نبودم...آخه میدونی چیه؟! حس نوشتنم رفته :(
آدرس تون رو از تو لینک های وبلاگ mininak برداشتم. خیلی مطلبت قشنگ بود .
موفق باشید
سلام آقا امیر خوبی ؟
مدتی بود بهت سر نزدم ...
بازم داشتانای قشنگی گذاشته بودی
آپم